Sugeng Pinarak Ing Alam Lamunanipun Tiang Ndusun

Custom Search

Thursday, April 2, 2009

Hmm.... wong urip... wong urip...

Pagi-pagi sudah di telpon si Ati

  • "Kuss gemana ya caranya ngajar anak biar nurut?"
macam aku ini udah punya anak lah wong diriku sendiri belum punya anak lee..
  • "Anakmu kenapa mbak ?"
  • "Anakku gak mau sekolah kus.. nakal banget di bilangin sama siap-siapa gak mau nurut sudah hampir sebulan ini dia gak mau sekolah aku udah nelpon bolak-balik, kalo di telpon cuma bilang iya mak iya mak tapi nyatanya dia masih gak mau nurut, gemana ya.."
  • " lah emang suamimu sekarang ada di mana mbak? ya suamimulah di suruh nganter jemput ke sekolah kan barang kali kalo di antar jemput dia jadi mau nurut"
  • "Suamiku sekarang nggak di kampung kus, dia ada di bali kerja"
  • "oh jadi sekarang anakmu sama orang tuamulah?"
  • "iya kus.. tapi bandel, susah di atur"
  • "hmm... kalo gitu sekarang sudah saatnya kamu pensiun mbak, ngurusin anak, anakmu itu sudah memerlukan kasih sayangmu/didikanmu, sudah berapa lama kamu tinggalkan dia dan sejak umur berapa dia di tinggal, sejak dia masih bayi khan? jadi sekarang mbak jangan salahkan anak kalo si anak tidak mau mendengar nasehatmu."
  • "Kus aku sudah tupukan kasih sayangku buat dia lah wong anaku cuma satu kok, apa yg dia minta aku belikan kayaknya gak ada yg gak sampai kebeli kok soal didikan aku juga sering nelpon, nyuruh dia belajar, nyuruh dia pergi ngaji.. apa lagi yg kurang?"
  • "mbak yang aku maksud bukan kasih sayang begitu.. seorang anak itu tidak akan mendengar tapi melihat (kata pak deny guru sekolahku) jadi intinya kalo kita ingin mendidik seorang anak itu kita harus bisa memberikan contoh yg bisa di lihat oleh anak kita. caranya kalo kita menyuruh anak kita supaya belajar, ya kita harus duduk sama anak kita menjadi pendamping atau kalo kita menyuruh anak kita supaya Shalat ya kita harus tunjukan kepada anak kita kalo kita juga menjalankan shalat, jangan kita teriak-teriak menyuruh anak kita supaya belajar lalu kitanya sendiri nonton TV, atau kita teriak-teriak menyuruh anak kita supaya mengerjakan shalat, tapi si anak sendiri tidak meliahat orang tuanya mengerjakan shalat, gemana si anak mau nurut. makanya mbak kalo ingin anak mbak rajin sekolah, pulanglah bimbinglah dia jangan cuma lewat telpon.

Siangnya gantian Mbak Nasem N Mar telpon Conferece ketambah lagi Yu Sarti masuk...
ramai-ramai ngobrol hampir kesemuanya ngelu alah.... ualah wong urip sebenere pada ndue masalah dewek-dewek tapi pucuk dari permasalah itu juga sebetulnya ada di diri sendiri..

Si mbak Mar Bilang "Aku bingung aku wis meh balik arep mbojo tapi umahku urung rapi, si wahyu njaluk cepet-cepet padahal aku si urung siapa"

Mbak Nasem nyauti "Bingung koe si mending mar arep mbojo kader esih bujang prawan urung ngrasakna kebutuhane anak, lah aku arep mbojo aku nggawa anak, calon bojoku nggawa anak umah urung ndue arep ngapa nek nang desa esih bingung, arep buka usaha ora ndue modal apa ora tambah bingung.."

Yu Sarti nyauti "ewong anane koh mung pada ngeluh saben dina, contoh gue kaya sikus dadi bocah ora tau ngelu alah ketone ora tau ndue masalah ayem temen"

Yu Nasem nyauti maning "karuan aku nek dadi sikus ya ayem.. esih legan umah wis ngedongkrong arep mbokak usaha duwit wis siap nang celengan"

"ualah Yu yu... ewong gue sawang si nawang ya karuan aku umah wis ndue tapi wong jenenge wong urip keinginanku ya anu esih pirang-pirang sing urung keleksanan.. nek soal modal nek aku wis ndue cukup modal si aku wis balik, go ngapa mranto bae ana cukupe ora ning genah arep nggawe usaha ya pada bae modale tipis si kon kpriwe ya bertahan nang kene akhire..

Yu Sarti nyauti " lah ewong urip ya pancen ora ana cukupe, keinginane gue ana bae.. kpengin gye wis keleksana gari kepengin kae, kepengin kae wis keleksana esih kepengin sing kaya kae maning ora ana poge pancen.. tapi lah kpriwe maning nek ndelengna keadaan nang ndesa genah medeni koh.."

"halah sebenere kan awake dewek gue anu wis terlalu adoh guli mikir, dadi seakan-akan wedi arep ngadepi masa depan, kaya mbak mar arep mbojo wedi mbok ora bisa mangan, kaya mbak nasem wedi mbok ora bisa nggawe umah, ora bisa ngempani anake, kaya Yu sarti uga wedi nang ndesa arep ngapa? nang ndesa bisa nggolet rejeki apa ora, anake sekolah guli arep mbiyayani nganggo apa? iya khan yu? lah ewong aku dewek ya wedhi, ya bingung... tapi aku pancen siki wis siap pokoke iki kontrakku sing terakhir mangan ora mangan aku arep kumpul keluargaku nang ndesa lah wong rejeki tuli angger di golet insya allah nang endhi2 ya ana mbokan ya buruh-buruh tandur apa matun nang ndesa tuli ya bisa mangan mbok"

Mbak Mar yauti " ya karuan..."

Mbak Nasem " iya pancen ya.. angger di pikir, deneke bocah-bocah jaman mbiyen utawa bojah-bocah sing ora tau mranto seneng karo ewong kepengin mbojo ya mbojo bae ora mikir disit bisa ngempani apa ora, deneke ya pada bisa misah pada bisa ngempani anak ya.. awake dewek pancen terlalu wedi maring pemikirane dewek, lah aku padahal mbiyen agi mbojo pertama be ora mikir werna-werna je..

Ya sebetulnya manusia hidup itu memiliki masalah masing-masing akan tetapi pokok dari masalah yang di hadapai itu sebetulnya ada pada diri kita sendiri kalau kita bisa menyikapi masalah dengan tenang niscaya masalah itu tidak akan terasa berat untuk di hadapi.